Tokyo
Yes, yes, het is gelukt, we zijn met de shinkansen Nozomi (de snelste trein) (de kogeltrein) van Kyoto naar Tokyo gereisd, inclusief onze fietsen. Lia en Pieter, onze Haagse reisvrienden hebben voor ons geduimd en het heeft geholpen, zij weten als geen ander hoe zoiets soms gaat. Het is een prachtige witte trein met de snuit van een snoek. Wat een stress, al vroeg fietsen we naar het station, onderweg scoren we nog snel een ontbijt, want we zullen voorlopig geen eten en drinken meer krijgen, daar hebben we de tijd en zin niet voor. Op het station halen we onze fietsen uit elkaar en verpakken we ze in de fietspyama’s die we altijd in een zak achter op onze fiets hebben, zonder deze zakken kom je de shinkansen niet in. De juffrouw bij de incheckpoortjes keurt de pakketten goed en dan begint het gesleep. We moeten van etage naar etage en blijven maar heen en weer slepen met al onze spullen en uiteindelijk staan we dan op het perron van de shinkansen naar Tokyo. Met hulp van een vriendelijke Japanner lukt het ons om binnen een paar tellen alles in de trein te krijgen, we hebben in totaal 3 minuten. Eenmaal binnen knopen we de fietsen vast aan een reling, en daarna slepen we de tassen in de bagagerekken. Voorlopig valt er een lading stress van ons af, we zitten erin. Dan moeten we met de GPS nog uit zien te vinden waar we weer uit die trein moeten en waar die trein stopt, maar als we maar eenmaal in Tokyo zijn dan zijn wij al blij. We komen er achter dat de trein in Shingkawa stopt, precies waar wij moeten zijn. In Shingkawa stappen we uit en slepen opnieuw met al onze spullen van etage naar etage. Het verbaast ons dat niemand er van op kijkt dat we zomaar onze tassen achterlaten, blijkbaar zijn ze hier niet bang voor aanslagen, in Nederland hadden we al lang een berisping gehad voor het alleen achter laten van bagage, maar wij hebben geen keus, we kunnen moeilijk alles tegelijk verplaatsen. Japan is zo veilig dat we dit ook wel durven, er is niemand in onze troep geïnteresseerd. Als we eenmaal beneden in het station zijn zetten we onze fietsen weer in elkaar en fietsen naar het hotel dat we in Nara al voor een zacht prijsje geboekt hebben. En het klopt ook nog allemaal, in Singkasha staat de hotelkamer op ons te wachten in Grand Ginza hotel, en als we dan nog later in het bad zitten in dit hotel verdwijnt ook de laatste stress. Het blijft toch een onderneming en ooit moeten we gewoon terug naar Nederland.
In de bier keller Tokyo genieten we nog na met een lekker Duits biertje. Han kan in de bier keller tevens nog genieten van een live uitzending van Tokyo honkbal. Het bevalt ons meteen in Tokyo city, na wekenlang zwerven op het platteland van Japan is het ook weer heerlijk om in een bruisende stad te zijn. Het neon flikkert niet veel, maar toch, het is zaterdagavond en Tokyo is uit. Is this Tokyo, this is Tokyo en hier moeten we het mee doen. Na weken zweetlucht lopen we nu schoon gewassen met een geurtje op door de straten van Tokyo, voor het eerst in weken heb ik lipstick op gedaan. Het is weer even schakelen, maar dat kunnen we wel, we blijven schakelen op een fietsreis.
We hebben gekozen voor het Ginza district, Gina is Tokyo’s antwoord op New Yorks Fifth Avenue of London’s Oxford Street. In 1870 was dit de eerste moderne wijk van Tokyo in westerse stijl. Wij eten gewoon via de Familie Market, we kopen bij de supermarkt en eten op onze kamer, het is hier buiten echt bizar duur. Han denkt dat hier de Yakuza (Japanse maffia) vooral uit gaat, wie kan dit anders betalen.
Ginza is momenteel ook Tokyo’s origineelste galerie district. In Ginza is ook de Tsukiji Fisch Market werelds grootste vismarkt, hij start om 9.00 uur en om 11.00 uur is alles alweer opgeruimd.
In de wijk van de rijkste man ter wereld, de vastgoed tycoon Minoru Mori is alles nog meer onbetaalbaar. De hele wijk is van de familie van deze man, hij is natuurlijk niet voor niets zo exorbitant rijk geworden. Voor zijn beroemde Mori tower staat de spider, de sculptuur van een spin van Louise Bourgeois. Ze heeft 6 van deze spinnen gemaakt, we hebben er al eerder een gezien in Korea bij het Leeum museum. Er staat er ook nog een in Bilbao in Spanje. Ze zijn van brons met zilvernitraat.
Onderweg zien we nog een tensegrity, in Nederland heet dit houtje touwtje wiskunde. Een tensegrity is een geheel tussen trek- en drukkracht. Veel kunstenaars raken door tensegrity geïnspireerd, ook het Kruller Muller in Arnhem heeft een tensegrity kunstwerk, de naaldentoren van Kenneth Snelson, de uitvinder van tensegrity.
Natuurlijk wandelen we daarna nog even langs de Tokyo tower, Japans grootste trots, knaloranje en hoger dan de Eifel toren, mooi en lelijk tegelijk. De Amerikaanse en Russische ambassades zijn zwaar beveiligd, de straten zijn er zelfs voor afgezet.
De metropool Tokyo valt ons erg mee, het is niet de metropool die wij verwachten te zien. Misschien is het de discipline van Japan, doordat ze hier zo rustig rijden, er wordt nooit getoeterd, het is gewoon een rustige stad. We hebben gereisd in wereldsteden als Cairo, Dubai, Bangkok, Chengdu, Seoul, Kuala Lumpur en New Delhi en daar is altijd hectiek, hier in Tokyo is dit niet. In New Delhi staat op iedere bus of vracht auto: “horn please”, hier moeten ze daar niets van hebben, we hebben nog geen getoeter gehoord, we zien ook geen deuken in auto’s. Japan is controle en organisatie, als er ergens iets ongeregelds is staan er diverse mannen de boel te regelen.
De bankier die we onderweg ontmoeten denkt dat de Olympische spelen van 2020 voor economische groei zullen zorgen, maar dat is weer een dergelijke bankiersdroom, we horen dit soort mensen overal op de wereld de gekste dingen vertellen. De spelen zijn nu al beladen door de ruzie met Britse architecte Zaha Hadid en dat gaat heel veel geld kosten.
“Het resultaat is een saaie, langzame vorm”, schreef de prominente architect Arata Isozaki. “Het lijkt op een schildpad die wacht tot Japan is weggezonken, zodat ‘hij kan wegzwemmen.” Fumihiko Maki, een andere prijswinnende architect, vroeg zich publiekelijk af: “Waar hebben we deze witte olifant voor nodig? Tokyo is geen dierentuin.”
Architecte Hadid houdt het op jaloezie. “Ze zitten er niet op te wachten dat een buitenlander in Tokyo een nationaal stadion ontwerpt”, zei ze in een interview.
Yokohama
Tokyo ligt achter ons, langs de haven en door oude wijken van Tokyo slingeren we naar Yokohama, onze laatste stop voordat we over een paar dagen naar het vliegveld fietsen. Eerst nog even Yokohama proeven.
The Japan times
In de Japanse times van vandaag staat dat Japan al 20 jaar in een recessie zit, deflatie en stagnatie van de economie. Het 2e kwartaal van 2015 is de economie weer opnieuw gekrompen, Minister Shinzo Abe probeert de economie los te krijgen door grote hoeveelheden cash op de markt te brengen. Ze noemen dat hier de Abenomic’s.
In diezelfde krant staat ook: Farewell tot volgend jaar, hitte, vochtigheid en o-haka-mairi, zannen dakedo (het is droevig om te zeggen) de zomer loopt op zijn einde, en alles waar we nu naar uit kunnen kijken is de vernietiging van tyfoons waarvan de een na de ander landt als het seizoen naar de herfst verschuift. En als de lucht afkoelt, dan is er het gevoel van teveel bier te hebben gedronken, teveel cash er door te hebben gejaagd en te weinig aandacht te hebben besteed aan zonnebrand, die vooral onder Japanse vrouwen geldt als een groot falen.
Enorm groot is het Yokohama museum of Art, we stuiten meteen al op de Bird in space van Brancusi, Han zijn favoriete beeldhouwer, dit werk en veel andere beroemde werken behoren tot de vaste collectie van dit museum. Werken van Miro, Dali, Zadkine en natuurlijk veel Japanse grootheden.
De Fransman Paul Jacoulet, een grote wood block print artiest, heeft hier momenteel een grote tentoonstelling, https://en.wikipedia.org/wiki/Paul_Jacoulet zijn werk is geïnspireerd door de Japanse woodblock printing, met die mooie dunne lijntjes. http://scriptum.com/artist_collection.cfm?Paul-Jacoulet&artist_lname=Jacoulet&artist_fname=Paul
In de museumwinkel kopen we het boek woodblock prints van Hasui Kawase https://en.wikipedia.org/wiki/Hasui_Kawase het is een duur maar prachtig boek vol met oude Japanse prints. Hasui Kawase is een Japanse schilder van de laat 19e en vroeg 20ste eeuw. Dit is voor mij helemaal Japan, https://www.google.nl/search?q=kawase+hasui&biw=1360&bih=530&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ved=0CCwQsARqFQoTCLi75MfqtMcCFSKtpgod-1UBAg&dpr=1
Cai Guo-Qiang
Het hoogtepunt van dit museum moet dan nog komen: Cai Guo-Qiang https://en.wikipedia.org/wiki/Cai_Guo-Qiang hij is de Chinees die het vuurwerk heeft gemaakt voor de opening en sluiting van de spelen in China in 2008. Hij maakt doeken die hij met kruit laat exploderen, prachtig. In één van de grote zalen staat zijn object “There and Back”, https://www.google.nl/search?q=cai+guo-qiang&biw=1360&bih=530&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0CAYQ_AUoAWoVChMIs7GBoO20xwIVwhWmCh03Xge2&dpr=1
Het is een zaal vol levensgrote wolven die lijken te moeten vliegen en daarna komen ze terug en moeten ze opnieuw vliegen, ze blijven rondjes rennen en vliegen. Waanzinnig om te zien. Je mag in het kunstwerk lopen tussen de wolven.
Yokohama heeft in het Minato Mirai 21 district, de stad van de toekomst gebouwd, het ziet er futuristisch uit. Het Yokohama red bricke warehouse is een gebouw van rode bakstenen, het steekt hier raar af.
Met de zeebus gaan we over water terug naar het Yokohama station en daarna met de trein naar ons hotel, onze eerste Yokohama dag is een groot succes
Alle Japanse mannen hebben dezelfde outfit als ze naar hun werk gaan, zwarte broek en witte blouse, over die witte blouse moet als het kouder wordt onmiddellijk een jasje. De dames hebben jurkjes aan met gematigde kleuren, nooit bont of wild van kleur. Nauwelijks sierraden, zeer sober allemaal. De dames met de wat hogere functies, wat hier zelden voorkomt omdat het hier een mannenwereld is en de meeste vrouwen huisvrouw zijn, hebben dan ook zwarte rokjes en witte blousjes.
Bank ART Studio NYK
Wauw, wat een alternatieve kunst is hier te vinden, we hopen het hier te vinden, maar het is er ook. De tentoonstelling is een samenwerking van jonge kunstenaars uit Yokohama en Taipei. Er zijn lichtprojecten, er hangen grote kunstwerken gemaakt van gedroogde bananenschillen, plat gewalst en aan elkaar geplakt, ze zweven in de ruimte. De lichtprojecten werken op muziek. Meer dan de moeite waard.
China Town bestaat uit meer dan 300 restaurants en dat is het dan ook, de Japanners lachen en gruwelen om de etalages van de Chinese restaurant waarin gebraden eenden, varkenspoten, varkenssnuiten pens en alles wat Chinezen eten ligt, ze halen er hun neus voor op. Wij eten er heerlijk eend.
Met de zeebus varen we opnieuw van de ene naar de andere kant van de stad, de skyline van Yokohama kunnen we zo mooi fotograferen. Als het heel helder weer is kun je vanaf hier de Mount Fuji zien, maar helder weer is het hier zelden, het is bijna altijd bewolkt.
Yokohama Englisch garden is een Engelse tuin in Yokohama, een tuin vol Engelse rozen en grassen, wel wat anders dan bonsai en zen.
Rond 14.00 uur hebben we een afspraak in de bierfabriek van Kirin voor een rondleiding, het is er enorm druk. De rondleiding gaat in het Japans, maar wij krijgen een Engelse uitleg op papier. Na afloop mogen we bier proeven en ontmoeten we een Japans stel en dat is gezellig, helaas moeten we na een half uur de fabriek verlaten omdat dit het einde van de rondleiding is. We gaan met de fiets terug naar ons hotel en we gaan “zeevruchten” eten bij het visrestaurant in onze straat. Al snel krijgen we contact met twee mannen en dat is enorm gezellig, we komen nog heel wat over Japan aan de weet en we drinken met zijn vieren bier en eten vis en grote garnalen. Wij eten tonijn met bot, heel bijzonder, dit moeten onze vegetarische vrienden maar niet lezen. Uren blijven we hier doorpraten met de beide mannen, dit is een prima afscheid van Japan.
Het wordt tijd om te vertrekken, de eerste tyfoon komt er al aan. Morgenochtend fietsen we naar het vliegveld en daarna vliegen we naar Nederland terug, onze Japanse droom is dan voorbij.
Bedankt Japan voor deze bijzondere reis!
この特別な旅のために、あなたに日本に感謝